Tarr umiejscawia akcję swojego filmu w charakterystycznej dla jego twórczości odciętej od świata węgierskiej wiosce, w której czas się zatrzymał, a Bóg jakby zapomniał o jej istnieniu. Ludzie tam żyjący, choć stanowią pewnego rodzaju społeczność są samotnikami. Nikt nikomu nie ufa. Każdy podejrzewa każdego. Do tego miejsca zmierza Irimias. Jego nadejścia obawiają się wszyscy mieszkańcy wioski. Czy jest on oczekiwanym prorokiem? A może tylko rządowym sługusem? Na to pytanie każdy musi odpowiedzieć sobie sam.

Mimo licznych podobieństw w przypadku „Szatańskiego tanga” nienależny sie spodziewać drugiego „Stalkera”. Akcenty w tych filmach są rozłożone zupełnie inaczej. Nie od dziś wiadomo, że Tarr to taki Tarkowski ze stylem, ale bez duszy. Ujęcia są niesamowicie długie, trwają nart kilkanaście minut. Wydaje się, że są dopracowane do perfekcji, jednak nieprzekładaną się na zwięzłą całość, którą chce się oglądać. Film Tarra niesamowicie nudzi, ciężko jest wytrwać 7 godzin.

Mimo iż niesamowicie się zawiodłem na „Szatańskim tangu” jego reżyserowi należy oddać jedno: dał niezwykły przykład buntu przeciw filmowym zasadom – zarówno w kwestiach formy, jak i treści. Tarr niesamowicie połączył wrażenie dokumentaryzmu z perfekcją w posługiwaniu się językiem filmowym anachronicznym dla dzisiejszego kina. Językiem kompletnie nieprzystającym do narzucanych przez mainstream standardów, każących pędzić do przodu filmowi, a wraz z nim odbiorcy. Reżyser idzie pod prąd, jednocześnie dopracowując się niepowtarzalnego stylu narracji filmowej. O ile Visconti czy Leone uczyli widza cierpliwości, Tarr mówi wyraźnie: jeżeli nie jesteś cierpliwy w kontemplowaniu sztuki filmowej, możesz ominąć moje kino szerokim łukiem. Ja chyba powinienem był je ominąć, ale w życiu trzeba wszystkiego spróbować.